22) เหมือนหุ่นเชิด
ยายนึกถึงความตาย จึงได้ทอดกฐิน ทอดผ้าป่า ยายคิดว่า เวลามันไม่รอ เดี๋ยววัน เดี๋ยวคืน เดี๋ยวพรุ่ง ไม่รู้จะตายเมื่อไร ยายรีบ ๆ ทำไว้เป็นบุญติดตัวไปคนเราตายไปแล้ว เอาอะไรไปไม่ได้ เอาไปได้ก็แต่บุญกับบาป คนเราเหมือนหุ่น บุญบาปพาไป ทำบุญ บุญก็เชิด ทำบาป บาปก็เชิด
28 ตุลาคม พ.ศ.2535
22) we are puppets
I reflect on death, realizing that time waits for no one. That’s why I made
‘Kathina’ offerings, robe offerings to monks, while I still could. Any day
could be my last. I don’t know when I will pass away, so I rushed to make
more merit, realizing that merit is the only thing I can take with me when
I die. We can’t take anything with us when we die, except merit and demerit.
We are like puppets; merit and demerit are our puppet masters. When we
do good deeds, merit pulls us up. When we do bad deeds, demerit pushes
us down.
October 28, 1991
----------------------------
Note: Kathina: Annual robe offering made to the temples whose member monks observe the Buddhist Lent.
像木偶极
奶奶想到死亡的那一刻，就想到要供养功德衣， 供养袈裟。因为奶奶想到，时不我待，日复一日， 明天很快就到来，也不知道什么时候得面临死亡。 故此，奶奶要尽快的行善修行，让更多的功德跟随
着自己到另一世界。
人们死后，什么也带不走，能带走的就只有功德 和恶业。人们就像木偶般，被善业与恶业所牵引而 随着走。
修功德，人生就被功德扯动。 造恶业，人生就被恶业扯动。
佛历2535年10月28曰
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น