126) โทษของการฆ่า
พักนี้ยายได้ยินข่าวการฆ่ากันเสมอ ๆ พวกที่ฆ่ากันนี้จะต้องจองเวรกันไปตลอดเวลา เกิดมาก็ต้องมาฆ่ากันอีก เราฆ่าเขา เขาฆ่าเรา เปลี่ยนกันไปเรื่อย ๆ ยายเห็นโทษของการฆ่ากันว่า ถ้าเราไปฆ่าเขา ก็บาป ตัดทอนบุญบารมีของเราเอง ถ้าเขาฆ่าเรา ก็ทำให้เราหมดโอกาสสร้างความดี และสร้างบุญต่อไปได้น้อย เพราะฉะนั้น ยายจึงอธิษฐานว่า ขอให้ข้าพเจ้า อย่าได้ไปฆ่าใคร และใครก็อย่าได้มาฆ่าข้าพเจ้าเลย ทุกภพ
ทุกชาติ ตราบกระทั่งเข้าสู่พระนิพพาน ใครคิดฆ่ายาย แม้เพียงแค่คิด ก็ให้ความคิดร้าย ๆ นั้นหายสูญไป ถ้าไม่หาย ก็ให้ธรณีสูบเหลือแค่คอ จะได้มีเวลาสำนึกผิด เมื่อสูบแค่คอ ก็ให้ร้องประกาศความผิดของตน พร้อมบอกให้คนอื่นรู้ว่า ใครอย่าได้เอาเยี่ยงเอาอย่างข้าพเจ้าเลย
3 ธันวาคม พ.ศ.2523
In the news these days, I see so many killings. Killing begets more killing. The killers and the killed are bound by endless cycles of vengeance from one existence to the next. You kill him then he kills you, taking turn in the never ending wheel of kamma.
I see the harm of killing in this way: if we kill them, we commit a negative kamma which cuts down our own virtue; if they kill us, they take away our chance to perform virtues and build merit.
I make the resolution to never kill anyone so that I will never be killed in any lifetime until I ultimately reach Nibbana. If someone wishes to harm me, let the thought of harming me quickly disappear from him.
